สวัสดีค่ะ หลังจากที่ห่างหายจากการเขียนบล็อกเกี่ยวกับเรื่องเรียนมานาน วันนี้ก็มาถึงบล็อกมีสาระ ค่ะ5555
ในครั้งนี้ก็จะพูดถึงการ描写หรือก็คือการเขียนพรรณานั่นเองค่ะ การพรรณนาที่เคยเขียนเอาไว้ในบล็อกเมื่อนานมาแล้วในตอนนี้ได้ลองเขียนเรื่องออกมาเป็นรูปเป็นร่างแล้วค่ะ(ปรบมือ888)
(เราไม่ถนัดการเขียนอะไรแบบนี้ไม่ว่าจะภาษาไหนก็ตาม พอได้ยินว่าต้องเขียนนี่เครียดมากเลยค่ะ）
โดยมีขั้นตอนเป็นดังนี้ค่ะ (ลำดับหลังจากการเรียน描写表現ไปแล้ว)
อันดับแรก:การเลือกเรื่อง
ขั้นตอนนี้ถือว่าเป็นตอนที่ค่อนข้างสำคัญเลยทีเดียวเพราะถ้าเลือกเรื่องไม่ได้ก็ไม่มีวันได้เขียนนั่นเอง โดยเรื่องที่จะเอามาเขียน มีสิ่งสำคัญ2อย่างที่จะต้องมีแน่ๆคือ
1)ในเรื่องมีบทให้พรรรณนา และตามความเห็นส่วนตัวของเราคือ
2)ต้องเป็นเรื่องที่น่าสนใจ ทำให้คนอ่านไม่เบื่อ(อันนี้เลือกจากความชอบและความคิดส่วนตัวจริงๆ555)
สารภาพตามตรง ตอนเราคิดเรื่อง เราไม่ได้คิดถึงสิ่งสำคัญ2ข้อที่คิดไว้ข้างต้นหรอก
(โดนตบ) อย่างที่กล่าวไปแล้วข้างต้น เราไม่ค่อนถนัดเขียนเรื่องอะไรพวกนี้ ความคิดสร้างสรรค์อะไรก็ไม่ค่อยมีกับเขา เราก็มานั่งนึกๆคิดๆดู มีอะไรให้เขียนได้บ้างนะ ประสบการณ์หรือเรื่องเล่าอะไรต่างๆ ถึงแม้อาจารย์จะบอกว่าให้สร้างเรื่องต่อจากเรื่องพรรณนาที่อาจารย์เคยให้อ่านไว้ได้ก็ตาม แต่เราก็ไม่ได้รู้สึกว่าอยากจะต่อเรื่องหรือสร้างเรื่องเพิ่มเติมจากเรื่องที่อ่าน นั่งคิดไปคิดมา ก็นึกไปถึงความฝันที่เคยฝันถึงเมื่อนานมาแล้ว แล้วก็รู้สึกว่าฝันเรื่องนี้ก็น่าสนุกดีนะ ถ้าให้พรรณนาก็น่าจะทำได้อยู่ ก็เลยเล่าเรื่องคร่าวๆให้เพื่อนฟังดู
อ้าว เพื่อนดันบอกว่าโอเคซะงั้น ก็เลยเลือกเรื่องนี้เลยค่ะ5555
ขั้นตอนที่สอง:เขียนออกมา
พูดให้ถูกคือ เขียนสิ่งที่อยู่ในหัวให้ออกมาเป็นภาษาคนโดยเขียนเป็นภาษาญี่ปุ่นค่ะ มาถึงขั้นตอนยากอีกแล้ว อยากนอนตายกองกับพื้น ขนาดเขียนภาษาไทยยังแทบไม่รอด เขียนภาษาญี่ปุ่นเหรอ ถอนหายใจยาวๆ ไปนั่งฟังเพลงสร้างอารมณ์
.
.
.
หลังจากไปนั่งพักหายใจมายาวๆแล้ว ก็เริ่มเขียนค่ะ5555 จากเรื่องที่คิดไว้ว่าจะเอามาเขียนมาก็ค่อยๆปรับแต่งไปเรื่อยๆ แต่ก็ยังคงโครงเรื่องส่วนใหญ่ไว้
ข้อเสียของเราอย่างหนึ่งคือ ถ้าให้พรรณนาแล้ว
เราจะพรรณนาแค่จุดเดียวไม่ได้ ทั้งๆที่อาจารย์บอกว่าให้เลือกที่จะพรรณนาให้เห็นภาพไปแค่จุดเดียวไปเลย แต่เรากลับรู้สึกว่าอาจจะพรรณนาให้เห็นภาพทุกอย่าง อยากจะทำให้คนอื่นอ่านเรื่องของเราแล้วเห็นภาพตามเหมือนกำลังได้ดูหนังอยู่ เรื่องของเราเลยออกมายาวเหยียด แทบยัดใน1หน้าไม่พอ555 รู้สึกมีการพรรณนาทุกอย่าง ตั้งแต่ห้องเรียน ชุดตัวละคร อารมณ์ ถ้าให้คนอ่านเลือกบอกว่าเราต้องการจะพรรณนาอะไรอาจจะบอกไม่ถูกก็ได้
ver.แรกสุด(ไม่ต้องอ่านก็ได้ค่ะ5555)
ハンバーガー探しゲーム
キーンコーンカーンコーンとチャイムが鳴っていました。私は深い夢から目覚めたような感じがしました。冷たいPタイルから起きて、周りを見回すと、前に黒板があって、後ろの壁に有名人の絵が飾ってあった教室のような椅子と学習机がない部屋にいるのがわかりました。私の周りはタイの高校生の白い制服を着ている男の人と女の人が15人ぐらい床に寝ていました。その時、部屋の黒板の上にあった黒いスピーカーから「ふふ、みんな、朝だよ、起きてー」聞いたことのない男性の声が出てきました。そして、私の周りの人が一人一人起きて、周りを見て、みんなの顔に戸惑いが見られました。「もう、みんな起きたようなので、ゲームを始めましょう」。この部屋にいるみんなが視線を交わして、部屋が騒がしくなりました。「えへん！みんな、聞いてー、やるのは「ゴリラさんのハンバーガーだよ」というゲームでーす。ゴリラさんはお腹が空いていますので、誰かハンバーガーをあげてください」とその声が終わって、スピーカーの下の黒板に2メートルぐらいの茶色のゴリラの映像が映られています。イライラしているゴリラは「ホッホッホッ」と叫んで、ポコポコと胸を叩いていました。「探せない人は、ハンバーガーの代わりに食べちゃいますよ。」と言った後、映像に20代ぐらいの髪が茶色の男の人がゴリラの前に投げられました。ゴリラはその人を高速で取って、その人の体を両手で掴まって、手に力を入れ、引きました。その男は「ああー!」と悲鳴を上げました。その後、画面が赤い血に染って、何も見えなくなりました。くちゃくちゃという食べる音しか聞こえなかったです。その映像を見たみんなの顔が青白くなりました。「ハンバーガーはこのビルの中にあるよ。１時間内に探してね。ゴリラさんが待っているから。時間が終わった時にハンバーガーが持っていない人はバイバイね。楽しいゲームでしょう。ふふふ」今の雰囲気を読もうとしない男の気持ち悪い笑い声が続いていました。部屋がシーンになりました。「では、ゲームを始めます。ハンバーガーは5つしかないので、お気をつけ！」。私はきょとんとしているとき、周りの人が焦っていて、閉まっているドアに走って集めました。「では、スタート！」ドアが開かれた途端、さっきドアの前に集まっていた人が競争のように一気に走り出しました。私はやばい感じに気がついて、部屋のドアを出ました。廊下に、たくさんの部屋が並んでいました。まず、一番近い隣の部屋に入りました。その中に普通に20人ぐらいの学生が椅子に座って、勉強していました。しかし、よく見ると、教室の左側の片隅にあるロッカーに何かを探している男の人がいました。不思議なことに誰もその男の人を気にしませんでした。それから、私もこの教室で先に入った男の人から距離を取りながら、ハンバーガーを探し始めました。10分ぐらい経って、先に入った男の人は「ちっ」舌打ちをして、部屋を出て行きました。すべてのところを探した私もこの部屋を諦めて、他の部屋に移動することにしました。「きん、15分経ちました。」スピーカーから音が出てきました。私は焦っていて、さっきの部屋の隣の中で探しましたが、何も見つけませんでした。その後、５ヶ所ぐらいで探してしましたが、全然何も見つけませんでした。「きーん、45分経ち」と聞きました。肩を落としながら、突き当たりにある最後の部屋に入りました。ここは、他の部屋と違って、教室みたいな部屋ではなく、広くて、様々な本と本棚がたくさん並んでいる図書館のような場所でした。私はハンバーガーを探し始めました。しかし、どんなに探しても、何も見つけませんでした。５分ぐらい残った時、私は諦めました。ただハンバーガーを必死に探している他の人じっと見ていました。すると、若い女性の声で、耳元に「目を瞑って、前に12歩歩いて、左に15歩歩いてみたら…」と聞こえました。私は驚いて、振り返ってみましたが、誰もいませんでした。絶望的な私は、溺れる者は藁をも掴むということわざのように、その聞いたことをやってみることにしました。その言われた通りに目を瞑って、歩いて、目を上げたら、目の前に本の山がありました。私は本を倒して、探してみました。一番下の本は紫式部の源氏物語という本が置いてありました。その下はハンバーガーとは言え地図とか紙も何もありませんでした。私はそのことを信じた馬鹿な自分にため息をついて、その辺にある椅子に座りました。手にうかっり持って来た源氏物語を見て、開きました。そしたら、なんと源氏物語の中にハンバーガーが見つけました。ハンバーガーを手に持って、蝿が口に飛び込めるほど口をあけてびっくりしましたが、人生で一番うれしい時かもしれません。すると、「あのう…」と聞こえたので、顔を上げました。私の前にいるのは図書館担当職員のような人が立っていました。「図書館内は飲食禁止ですよ。」と言って、私の手から、ハンバーガーを取って歩いていってしまいました。その時、「きー」の音がなって、制限時間が終わりました。「えっ」それが人生の最後の言葉でした。
ขั้นตอนที่สาม:ส่งให้อาจารย์
พอเขียนเสร็จแล้วก็เอาไปส่งให้อาจารย์ดู ขั้นตอนนี้ ก็เอาเรื่องที่เขียนเสร็จแล้วไปส่ง หลังจากส่งไปครั้งแรก อาจารย์ก็จะเอาของเราไปลบชื่อออกก่อนให้เพื่อนๆอ่านและคอมเม้นต์แบบนิรนาม ส่วนเราก็ได้อ่านของเพื่อนคนอื่นแล้วคอมเม้นต์ความคิดเห็นไป
หลังจากเสร็จกิจกรรมก็มาดูคอมเม้นต์ที่ได้จากเพื่อน แล้วนำมาปรับปรุงแก้ไขค่ะ
ซึ่งคอมเม้นต์ที่ได้มาก็เป็นอย่างนี้ค่ะ
良かったところ：
การบรรยายอารมณ์ของตัวละครค่อนข้างเด่นชัดว่าตัวละครรู้สึกอย่างไรบ้างในสถานการณ์ต่าง
ๆ ทั้งตัวละครเอกและกอริลล่า นอกจากนี้ 擬音語・擬態語
รวมไปถึงการเลือกใช้คำศัพท์ยังช่วยให้ภาพความวุ่นวายและความเร่งรีบ
ความบีบคั้นของสถานการณ์เด่นชัดขึ้นมา
改善できるところ：
เนื้อเรื่องไม่แบ่งย่อหน้า ทำให้ไม่มีการแบ่งช่วงต่าง ๆ
ของเหตุการณ์อย่างชัดเจน และทำให้อ่านค่อนข้างยาก
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นต์มากนะคะ๐（＿＿）๐
หลังจากอ่านสิ่งที่เพื่อนๆแนะนำแล้วก็นำมาปรับปรุงเรื่องของตัวเอง
สิ่งที่เปลี่ยนคือ
1)พยายามแบ่งช่วงต่างๆของเรื่องและเว้นย่อหน้า
จากข้อแนะนำของเพื่อนๆ ก็เป็นไปตามที่คิดค่ะ เราก็คิดไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่าคนอ่านต้องเกลียด5555
ถึงแม้อาจารย์จะบอกว่าได้อารมณ์เร่งรีบดี(ขอบคุณมากเลยค่ะ) แต่ถ้าเห็นประโยคยาวๆต่อๆกันตั้งแต่ตอนแรก เป็นเราเราก็รู้สึกไม่อยากอ่านเหมือนกัน55555
2)สืบต่อจากข้อหนึ่ง เปลี่ยนเป็นVรูปธรรมดา
เพื่อพื้นที่ค่ะหลักๆ แต่ความจริงก็แอบคิดว่า ส่วนใหญ่ในเรื่องเป็นความคิดที่พูดกับตัวเองอยู่แล้ว ไม่ต้องสุภาพอะไร สุภาพไปก็แปลกๆ5555 -->หลักฐานว่าตอนเขียนตอนแรกเขียนแบบงงๆจริงๆค่ะ555
3)เปลี่ยนประโยคและเหตุการณ์บางแห่ง
ตัดเหตุการณ์ผู้ชายที่เจอในห้องแรกทิ้ง ＞เราเจอเหตุการณ์(บรรยากาศรอบๆที่นักเรียนทุกคนไม่สนใจเอง)
บรรยายคนที่อยู่ในห้องคล้ายห้องสมุดเพิ่ม
図書館担当職員のような人＞図書館担当職員のような男の人
แก้เสร็จ ก็ส่งให้อาจารย์อีกครั้ง ครั้งนี้อาจารย์จะช่วยตรวจเกี่ยวกับไวยากรณ์ต่างๆ ก็เอามาแก้ตามที่อาจารย์บอก แล้วออกมาเป็น
แบบนี้
ハンバーガー探しゲーム（完成版）
キーンコーンカーンコーンとチャイムが鳴った。私は深い夢から目覚めたような感じがした。冷たいPタイルの床から起きて、周りを見回すと、前に黒板があって、後ろの壁に有名人の絵が飾ってあった。教室のような、椅子と学習机がない部屋にいるのがわかった。私の周りにはタイの高校の白い制服を着ている男女15人ぐらい床に寝ていた。その時、部屋の黒板の上にあった黒いスピーカーから「ふふ、みんな、朝だよ、起きてー」と聞いたことのない男性の声がした。そして、私の周りの人が一人一人起きて、周りを見て、みんなの顔に戸惑いが見られた。「みんなもう起きたようなので、ゲームを始めましょう」。この部屋にいるみんなが視線を 交わして、部屋が騒がしくなった。「えへん！みんな、聞いてー、やるのは「ゴリラさんのハンバーガーだよ」というゲームでーす。ゴリラさんはお腹が空いていますので、誰かハンバーガーをあげてください」とその声が終わって、スピーカーの下の黒板に2メートルぐらいの茶色のゴリラの映像が映されている。イライラしているゴリラは「ホッホッホッ」と叫んで、ポコポコと胸を叩いていた。「探せない人は、ハンバーガーの代わりに 食べちゃいますよ。」と言った後、映像に20代ぐらいの髪が茶色の男の人がゴリラの前に投げられた。ゴリラはその人を高速で取って、その人の体を両手で掴んで、手に力を入れ、引き千切ろうとした。その男は「ああー!」と悲鳴を 上げた。その後、画面が赤い血に染って、何も見えなくなった。くちゃくちゃという食べる音しか聞こえなかった。その映像を見たみんなの顔が青白くなった。「ハンバーガーはこのビルの中にあるよ。１時間内に探してね。ゴリラさんが待っているから。時間が終わった時にハンバーガーを持っていない人はバイバイね。楽しいゲームでしょう。ふふふ」今の雰囲気を読もうとしない男の気持ち悪い笑い声が続いていた。部屋がシーンとなった。「では、ゲームを始めます。ハンバーガーは5つしかないので、お気をつけ！」。私がきょとんとしている時、周りの人は焦っていて、閉まっているドアに走って群がった。「では、スタート！」ドアが開かれた途端、さっきドアの前に集まっていた人が競走のように一気に走り出した。私はやばいと気がついて、部屋のドアから出た。
廊下の両側に、たくさんの部屋が並んでいた。まず、一番近い隣の部屋に入った。その中では20人ぐらいの学生が普通に椅子に座って、勉強していた。私は誰にも気づかれないようにこっそりと教室の後ろの左側の片隅にある ロッカーに向って行った。ロッカーをゆっくり開けて大きい音が突然出た。「しまった」と思ったが、不思議なことに誰も私を気にしなかった。10分ぐらい経っても、何も見つからなかった。あらゆるところを探した私はこの 部屋を諦めて、他の部屋に移動することにした。「きん、15分経ちました。」スピーカーから音がした。 私は焦って、さっきの部屋の隣に入って探したが、何も見つからなかった。その後、５ヶ所ぐらい探したが、全然何も見つからなかった。「きーん、45分経ち」と聞いた。肩を落としながら、突き当たりにある最後の部屋に入った。
ここは、他の部屋と違って、教室みたいな部屋ではなく、広くて、様々な本と本棚がたくさん並んでいる図書館のような場所だ。私はハンバーガーを探し始めた。しかし、どんなに探しても、何も見つからなかった。残り時間５分ぐらいになった時、私は諦めた。ただハンバーガーを必死に探している他の人じっと見ていた。すると、若い女性の声で、耳元に「目を瞑って、前に12歩歩いて、左に15歩歩いてみたら…」と聞こえた。私は驚いて、振り 返ったが、誰もいなかった。絶望的な私は、溺れる者は藁をも掴むということわざのように、今聞いたことを実行に移した。言われた通りに目を瞑って、歩いて、目を上げたら、目の前に本の山があった。私は本を倒して、探してみた。一番下には紫式部の源氏物語が置いてあった。その下はハンバーガーどころか、地図とか紙も何もなかった。私はあの声を信じた愚かな自分にため息をついて、その辺にある椅子に座った。そして、手にうかっり 持って来た源氏物語を見て、開いた。そしたら、なんと源氏物語の中にハンバーガーを見つけた。ハンバーガーを手に持って、、びっくりすぎて、蝿が口に飛び込めるほど口をあんぐりあけた。人生で一番うれしい瞬間かもしれない。すると、「あのう…」と聞こえたので、顔を上げた。私の前にいるのは図書館担当職員のような男の人だった。彼は「図書館内は飲食禁止ですよ。」と言って、私の手から、ハンバーガーを取って歩いていってしまった。その時、「きー」の音がなって、制限時間が終わった。「えっ」言うことができなかった…
สีแดงคือจุดที่เปลี่ยน
ตอนได้ครั้งแรก รู้สึกว่าโดนแก้เยอะมากกกกกกกกกกกกกกกก ซึ่งก็ไม่แปลกใจ แต่พอมาลองแก้ดูแล้ว
ก็รู้สึกว่าไม่ได้เยอะขนาดนั้น ถ้าเทียบกับการเขียนปีก่อนๆ ทำให้รู้สึกถึงการพัฒนาของตัวเอง55555 แต่ก็ยังเยอะอยู่ดี
ส่วนที่โดนแก้ใหญ่ๆ คือ
1)ไวยากรณ์พื้นฐานอย่าง自動詞&他動詞 เช่น
見つかるกับ見つける
見つかる(自動) = ค้นพบ หาเจอ
見つける(他動) = ค้นหาอะไรที่หายไป หาให้พบ
映るกับ映す
映る(自動) = สะท้อนให้เห็น
映す(他動) = ฉายให้ปรากฎ
2)เขียนประโยคยาวไป
อันนี้เป็นนิสัยที่อยากจะแก้ให้หายมานานแล้ว ตั้งแต่ปีที่แล้วก็โดนอาจารย์คอมเม้นต์ว่าชอบเขียนประโยคยาว ซึ่งทำให้อ่านยาก อ่านมาถึงหลังแล้วลืมว่าข้างหน้าคืออะไรนะ5555 แต่ก็ยังไม่หายสักที
3)のは＿＿＿＿こと
ปัญหาสืบเนื่องจากข้อสอง เขียนประโยคยาวไป ไม่ใช่แค่คนอ่าน คนเขียนก็ยังลืมเองเลย 5555 เพราะอย่างนี้เลยควรรีบแก้นิสัยเสียข้อ2ให้ได้ （๑T T๑）
＋＋＋＋＋＋＋＋＋＋＋＋＋＋＋＋＋＋＋＋＋＋＋＋＋＋＋＋＋＋＋＋＋＋＋＋＋＋＋＋＋
สรุปแล้ว การเขียน描写ก็ทำให้เรารู้สึกว่าได้พัฒนาการเขียนของตัวเองขึ้นอีกสเตปหนึ่งถึงแม้จะเป็นสเตปเล็กๆก็ตามแต่ก็ยังดีกว่าย่ำอยู่กับที่
รู้สึกว่าต้องสังเกตให้รอบคอบขึ้น ไม่ขี้เกียจหรือหน่ายในการหาความรู้ จะทำอะไรก็ต้องขึ้นให้ดีก่อน เวลาจะเล่าเรื่องอะไรอาจจะต้องเขียนคร่าวๆไว้ว่ามีอะไรสำคัญบ้าง จะได้ไม่ลืมเขียน ต้องทบทวนไวยากรณ์พื้นฐานด้วย
ดูมีเรื่องที่ได้เรียนรู้และต้องเรียนรู้เพิ่มเยอะเลย～
